Grand Canyon South Rim 'Take two'

.

Na ons ‘Wild West’ avontuur rijden we na enkele zonnige dagen in Lake Havasu opnieuw naar de Grand Canyon South Rim voor ‘take two’.
Dit keer geen sneeuwstormen of onverantwoord lage temperaturen. We hangen een dagje de toerist uit en stappen of rijden van het ene naar het andere adembenemende uitzicht.
De tweedaagse die volgt wordt een nieuw avontuur wanneer we beslissen tot aan de Colorado rivier beneden in de Canyon te stappen, in onze tent te overnachten, slechte ravioli uit blik te eten en de volgende dag de 1500 hoogtemeters terug omhoog te stappen.

Geladen als ezels en met crampons aan de voeten (om niet weg te glijden op het ijs) vatten we met goede moed de tocht aan. Naarmate we vorderen wordt de tocht zonniger, de crampons verdwijnen in de rugzak. Na een dikke vier uur dalen komen we aan bij de legendarische ‘Phantom Ranch’. Door een breuk in de pijpleiding konden we geen lekker avondmaal reserveren in deze lodge. We drinken iets in de bar, spelen een spelletje en zetten onze tent op in de naburige campground. We eten vroeg en liggen reeds om 19u in onze tent naar de sterren te staren. We kletsen nog wat en vallen in slaap.

Bij het krieken van de dag ruimen we alles op en maken ons klaar voor de eindeloze beklimming. Met stijve kuiten van de dag voordien vertrekken we op de Bright Angel Trail. Dit pad is langer doch minder steil dan het vorige. Tot Indian Garden gaat alles prima: lekker weertje, al halfweg, toch nog maar 400 meter gestegen. We kunnen niet lang pauzeren in Indian Garden, zelfs met alle kleren terug aan blijft Ellen koud hebben, stappen dan maar. Bij het vervolg van de tocht stoppen we enkel voor een slokje en om de crampons weer te voorschijn te halen. Stoppen is koud en de beklimming wordt er niet korter op. Ellen heeft wat maagperikelen, maar een hapje chocoladekoek na elke haarspeldbocht lijkt de energie op peil te houden zonder verteringsproblemen.
De laatste anderhalve mijl lijkt eindeloos. We moeten elkaar oppeppen en ons tempo is traag. Ook Vincent krijgt het wat lastig met de zware rugzak. Met zijn twee stokken lukt het nog wel. Verstand op nul en stapjes zetten. Stap na stap na stap.
Wanneer we (na een dikke zes uur) in the Bright Angel Lodge toekomen (terug op de rim) zijgen we neer op een bankje bij het haardvuur en drinken een colaatje. We blijven gewoon zitten. Moe maar voldaan. We hebben 6 dagen pijnlijke kuiten. Maar hé, we did it!!!

Liefs,
Ellen & Vincent

fotolink