Hoofdgerecht

‘Ons klaarmaken voor de grote beklimming’, wat houdt dat eigenlijk in? Maak voor jezelf maar eens een lijstje wat je meeneemt als je 3 nachten gaat kamperen op een rotswand. Het belangrijkste is de 38 liter water (7 flessen van 4l, 3 van 2l en 4 van 1l). Al het materiaal verdelen we over 3 tassen (aka ‘the pigs’) die we aan een touw omhoog hijsen na elke touwlengte. We schatten het totale gewicht op ongeveer 50kg, klimgerief niet meegerekend want dat hangt aan onze klimgordels.

De eerste dag zijn de zakken het zwaarst maar hoeven we ‘slechts’ 4 lengtes te klimmen. Dag 2 heeft 10 lengtes op het programma (van Sickle Ledge tot El Cap Towers voor de kenners). Op dag 3 voorzien we nog ‘s 10 lengtes (tot Camp V) om de laatste dag te toppen na de 7 bovenste lengtes. Tegen dan zullen ‘the pigs’ vermagerd zijn. Er rest ons dan een afdaling (East Ledges descent) van ongeveer 3 uur.

Het wordt een avontuur van 1 dag en 1 nacht…

We hebben een 3-tal uur nodig om alle materiaal van de wagen naar de voet van de wand te brengen en dan een 2-tal touwlengtes omhoog te hijsen. Die 2 lengtes horen nog niet bij de route, die begint pas daarna. Tegen 13u kunnen we beginnen met het echte klimwerk.
De eerste lengte hadden we al eens gedaan (zie voorgerecht 2) dus dat gaat redelijk vlot (2 minuten sneller). Het hijsen van de zakken is echter een waar beulenwerk. In stukjes van 10 cm die kl***-varkens 50m omhoog hijsen in de blakende zon is geen lachertje. Morgen zullen ze al veel lichter zijn, denken we dapper.
Lengte 2 gaat ook redelijk vlot maar Vincent is uitgeput als hij de relais bereikt. Er is tijd nodig om even te bekomen vooraleer met het hijswerk te starten. Tijdens het hijsen kan Ellen de lengte via het touw omhoogklimmen (jumaren) en alle beveiligingen er uit halen. Wanneer we samen aan de tweede relais hangen, lachen we nog maar niet meer zo breed als in het begin.
Lengte 3 staat in de topo gemarkeerd als één van de moeilijkste van de hele route. Vincent heeft daar eigenlijk weinig problemen mee (artief klimmen ligt hem wel). Bovengekomen overvalt de uitputting hem opnieuw. Rust, bekomen en wat druivensuikertjes helpen hem er terug bovenop. Maar daarna dus terug de zakken… Ellen komt ‘m gauw vervoegen op de relais maar kan weinig doen om te helpen. Energiereepje en beetje water aanbieden dan maar. Van breed lachen is er op dat moment zelfs met de beste wil ter wereld geen sprake. “Dit houd ik absoluut geen 4 dagen vol”, fluistert Vincent.
Lengte 4 is korter maar gaat een heel stuk naar rechts. De zakken moeten door Ellen opzij gevierd worden terwijl Vincent ze omhoog hijst. Niet zo eenvoudig blijkt later uit de schaafwonden en blauwe plekken van Ellen. Het begint al aardig te donkeren als we elkaar op de 4e relais in de armen vallen.

Ellen leest op de klok dat we veel te traag zijn om de komende dagen de voorziene lengtes te klimmen en in de ogen van Vincent dat het vat leeg is, de energie al op. De combinatie klimmen en hijsen blijkt dodelijk.

We twijfelen of we nog de 4 rappels nemen maar besluiten te bivakkeren voor de nacht. Het wordt te snel donker. We eten wat brood met kaas, om iets warms in elkaar te boksen is er geen energie meer. We installeren ons zo goed en zo kwaad als mogelijk op een niet vlakke, aflopende boord van 50cm breed en 1,50m lang en zo’n slordige 200m boven de boomtoppen.
We zijn op de richel echter minder eenzaam dan we dachten. Een muis knaagt door onze zak om bij de energierepen te raken (wat lukt). Er zitten ook kleine kikkertjes die volmaakt opgaan in het graniet. Ze hebben echter andere slaapgewoontes dan wij.

In het licht van de maan en onder de met sterren bezaaide hemel haalt Ellen een cadeautje boven. ‘Ik wou het bewaren voor op de top maar die halen we niet dus misschien wil je het nu?’. Een verraste Vincent knikt stilletjes. Ze haalt een doosje boven met 2 ringen. Echt waar, gene zever!

Veel slapen we niet die nacht maar de maan, de sterren, de ringen, de immense wand en het geruststellende geluid van de klimmers boven ons maken veel goed. Je ligt niet elke nacht op Sickle Ledge, nietwaar? Door het geroep van de klimmers boven ons horen we dat het Alain en zijn partner zijn die we enkele dagen geleden ontmoetten (‘Is the rope fixed? Thank you!’ Dat kan alleen Alain zijn, wat later ook zou blijken.) We zien de twee lichtjes net onder de top.
Bij het ochtendgloren (5u30) bereiden we ons voor op de 4 rappels ‘back to earth’. We doen het rustig aan want het is best spannend rappellen met 3 varkens aan je gordel.

En dan plots verdwijnt de verticale wereld eensklaps en sta je met je voeten (letterlijk en figuurlijk) terug op de grond.

Geen El Cap voor ons. We voelen ons niet echt teleurgesteld. ‘The body knows no shame’, schreef Big Wall goeroe John ‘Largo’ Long. Wanneer je alles hebt gegeven en tot het uiterste bent geweest hoef je je niet te schamen als het niet lukt.
We kunnen te weinig vrij klimmen in barsten (wat veel sneller gaat dan artificieel klimmen). Als je meer vrij kan klimmen is de zak lichter en dus het hijsen haalbaar.

We verzamelen ons materiaal als plots tussen de bomen op nog geen 20 meter van ons een beer rustig naar ons toe komt gekuierd (was hij uit op het havermoutje dat Ellen net klaarmaakte). Onze eerste Yosemite bear (we dachten al dat het een fabeltje was). We jagen hem weg door lawaai te maken (dat hoort zo), met een glimlach op ons gezicht wandelen we terug naar de auto. We hebben The Nose niet geklommen, maar … we hebben een beer gezien!

Veel liefs,
Ellen & Vincent

Foto’s