Voorbereidsels

.


Ruim drie jaar geleden kocht Vincent de big wall topo van Yosemite...

Niet dat we dergelijke beklimming ooit zouden ambiëren. Gewoon, ... je kent hem, een klimboekje, een topo, een hebbeding. Om eens in te kijken. Om weg te dromen.

We vroegen ons toen, in de lange donkere avonduren in onze Dolfijn, wel eens af of een beklimming van het kaliber El Capitan aan ons besteed was maar waren er vrijwel steeds van overtuigd dat dit type toch een brug te ver was. Dromen kan, dromen mag. Toch stelden we doorheen de jaren die volgden vast dat sommige gesprekken steeds vaker over een beklimming van The Nose gingen. Gewoon fictief natuurlijk. Een leuke denkoefening: wat zou je nodig hebben, wat komt er allemaal bij kijken, denk je dat je dat zou kunnen, zou je schrik hebben om te slapen, enzovoort. Je moet weten dat bij dergelijke gesprekken (bij een glaasje wijn in de tuin) er steeds een kleine schittering te zien was in de ogen van Vincent of was het de reflectie van de maan?

Ondertussen kreeg Ellen de klimmicrobe te pakken en er volgden klimreisjes met meer ervaring in lange routes (Ailfroide, La Bérarde). De zwakke schakel werd sterker, het ontbrekende puzzelstukje kwam op zijn plaats: een klimpartner voor Vincent en een duwtje in de rug.

Er zijn altijd een hele reeks argumenten om iets niet te doen. Om iets uit je hoofd te zetten. We somden ze soms op. Op het einde moesten we lachen en we vroegen ons af: gaan we terug? ‘Natuurlijk’.

Omdat we wel degelijk een poging in The Nose willen doen, hebben we ons wat voorbereid. De touwtechnische kant van de zaak was geen zware opdracht voor Vincent vermits dit eigenlijk zijn hobby is. Eindelijk een excuus voor het lezen van complexe artikels over standplaatsen, haulen (het hijsen van de zak met proviand en slaapmateriaal), jumaren (met 2 stijgklemmen een touw beklimmen), artificieel klimmen (moeilijke stukken overbruggen zonder dat je op eigen kracht klimt), noodscenario’s, noem maar op ...

Een goede algemene conditie kan geen kwaad dus werd er wat gelopen: de een al meer dan de ander :-). We probeerden veel in Puurs klimax II te klimmen. Dat viel in het begin nog tegen na al dat boulderen. Uiteindelijk hebben we nu al wat meer ‘lengte’uithouding. De specifieke technieken zoals haulen en jumaren werden uitgetest en Ellen klom haar eerste haakloze route voor in de barsten van Ettringen (Duitsland). Een portie mentale training mocht zeker niet ontbreken: voorklimmen, kleine valtraining, het dak in klimax II, slapen op de wand in Yvoir (Ellen in de portaledge en Vincent in een hangmatje er onder). Ellen kwam zichzelf wel eens tegen, maar verlammende angst kan wel degelijk (in kleine stapjes) overwonnen worden. Het schuilt soms nog wat om de hoek, benieuwd naar de volgende ontmoeting.

We zullen de eerste weken in Yosemite verder ‘inklimmen’: de rots en de barsten gewoon worden, de technieken verder verfijnen. Vooral het artificieel klimmen moet nog aan bod komen. Er is immers steeds minder tijd dan je denkt. We zijn niet perfect voorbereid maar we hebben ons best gedaan.

Foto’s vind je hier.

Ellen&Vincent