Snake Dike

.

8 pitches, waarvan de moeilijkste 5.7 (5+), gelegen op de zuidwestflank van de wereldberoemde Half Dome en met schitterende uitzichten richting El Cap. Dit alles maakt Snake Dike één van de mooiste multipitchbeklimmingen ter wereld. Dat beweert de topo althans.
Dat de aanloop VER-SCHRIK-KE-LIJK zwaar is, zeker als je 3x het pad kwijtraakt. Dat er maar 6 relais geboord zijn en er voor de rest maar 8 (!!!) haken in de gehele route te vinden zijn. Dat er na de 8 touwlengtes nog een uur omhoog gestapt dient te worden (‘Slabs forever’ volgens de topo). Dat je, eenmaal boven, naar beneden moet via de levensgevaarlijke stalen kabels die ze daar gespannen hebben om wandelaars veilig en wel op Half Dome te krijgen. Al die dingen staan niet in de topo. En hadden we dit allemaal op voorhand geweten…
Om 20 na 5 opstaan, zodat we om half 7 beginnen met de aanloop. De topo beweert 3 tot 4 uur, wij houden rekening met 4 uur. Het eerste deel van de aanloop volgt de bekende wandeling naar Half Dome langs Vernal- & Nevada Falls. We wanen ons even in ‘Lord of the Rings’ als we alle rotstrappen langs de watervallen omhoog stappen. Waar het klimmerspad zich afsplitst van het wandelpad raken we een eerste keer de weg kwijt. Waar het klimmerspad naar de zuidwand van Half Dome loopt, gaat het een tweede keer mis. De 4u die we voor de aanloop hadden uitgetrokken zijn stilaan verstreken. Vincent ziet het niet meer zitten en wil terugkeren, Ellen overtuigt hem om toch nog één keer te proberen het juiste pad te vinden. Uiteindelijk raken we toch bij de voet van de route, we hebben er wel 5 uur moeten voor zwoegen en zweten. Lap, daar gaat ons tijdschema.
2 Duitsers zijn ons voor maar dat geeft ons een halfuurtje om uit te rusten en te bekomen. Na een broodje (door Ellen met veel zorg klaargemaakt de avond voordien) krijgt Vincent nieuwe energie en borrelt de goesting opnieuw op. Ellen krijgt geen broodje binnen na zo’n inspanning, een mueslireepje dan maar…
De eerste lengte bevat geen haken en de relais is 60m hoger… Maar het niveau valt goed mee. Toch is het mentaal niet te onderschatten. De tweede lengte is een korte traverse met één haak. De derde lengte een pikante traverse op wrijving (één haak) tot op de ‘Dike’ (soort bult die zich als een slang over de wand omhoog slingert), daarna 30m tot aan een tweede haak en dan nog ‘s 20m tot aan de relais. Deze drie eerste lengtes zijn allen 5.7 (5+) gequoteerd maar de verre afstand tussen de haken en de ‘luchtigheid’ zorgen voor een mentaal plusje erbij. Vanaf de 4e touwlengte wordt het niveau makkelijker maar de haken blijven toch héél ver uit elkaar te staan. Runouts van 30m zijn geen uitzondering. Na de 6e lengte is er geen relais meer te vinden… Gelukkig had Vincent de dag voordien 2 kleine ‘friends’ gekocht (zekeringsapparaatjes), die zéér goed van pas kwamen in de smalle spleetjes. We houden het tempo hoog om de verloren tijd in te halen.
Elke lengte wordt glansrijk voorgeklommen door Vincent en even fantastisch nageklommen door Ellen. Het klimmen op de ‘Dike’ is echt fun, de zon blijft van de partij en de uitzichten zijn van postkaartkwaliteit. De opstekende wind zorgt voor een spannend, geëxposeerd gevoel wat voor Ellen toch wel even wennen is. Dit is namelijk haar eerste ‘echte’ multipitch! Wie kan zeggen dat zijn/haar eerste multipitch op Half Dome te vinden is? Knap hé?
Ruim onder de 3 uur klommen we de 8 lengtes. Maar dan hebben we pas door dat we nog een heel eind van de top zijn... De steilte van de wand is van zodanige aard dat we geen touw meer nodig hebben. Toch zouden we gezien onze hoge en geëxposeerde positie liever de veiligheid van een touw voelen. Tijdsgebrek en geen goesting meer, doen ons kiezen het touw in de rugzak te stoppen en gewoon omhoog te stappen zonder om te kijken… Het blijkt echt nog heel ver naar de top. We voelen nu beiden weer de vermoeidheid, Vincents voeten doen verschrikkelijk pijn, we zien maar geen top,… Echt een hel. We motiveren ons door een haalbaar punt vóór ons te kiezen (20m verder) en daar naartoe te stappen, dit herhalen we vele keren. Ellen denkt zelfs even dat we daar voor altijd zullen blijven stappen, op die verdomde rots die maar geen top heeft…
Uiteindelijk (na meer dan een uur omhoog stappen, op het einde zelfs op blote voeten…) bevinden we ons toch op de top en zien we in de verte het begin van ‘de kabels’. Het is ondertussen 17u, binnen twee uur gaat de zon onder… Enkele late toeristen komen via de kabels net boven. Ze zijn erg onder de indruk van onze prestatie, ze nemen foto’s en vragen Vincent de oren van het hoofd. Grappig! We nemen snel nog een fotootje om onze aanwezigheid op Half Dome te bewijzen, maar moeten daarna echt voortmaken. De kabels zijn het begin van onze wandeling naar beneden. Eén of andere gek heeft ooit de noordoostwand voorzien van 2 rijen gaten, met daarin rechtopstaande buizen, met daaraan dikke kabels. Als de reling van een hangbrug lopen de kabels van boven naar beneden. Daartussenin af en toe een houten latje als voetsteun. Makkelijk zat, denken Vincent & Ellen. Mijn gedacht! De rotswand wordt alsmaar steiler, die kabels bieden geen reet grip (pardon my french), de latjes liggen meer dan 5m uit elkaar,… Dit is gevaarlijker dan ‘Snake Dike’! Ellen heeft op het steilste stuk echt schrik (met traantjes...) en dat had ze helemaal niet op de veel steilere beklimming… Op haar beurt is ze erg onder de indruk van de prestatie van de wandelaars die hier omhoog durven. Levensgevaarlijk is het. Zeker voor mensen die geen ervaring hebben met hoogtes. Die kabels geven een vals gevoel van veiligheid. Later horen we dat er af en toe mensen verongelukken op die dingen. Waarom ze het boeltje niet afbreken, geen mens die het begrijpt.
Soit! Het is 18u en we bevinden ons aan de voet van Half Dome. Het pad terug is nog zo’n 15km, dat wordt stappen in het donker. Als je weet dat Ellen van kindsbeen af panisch reageert op duisternis, dan wil je op dat moment niet in haar schoenen staan. Gefocust en met een stoot adrenaline zoekt ze de beste stok uit en schiet in allerijl in de zevende versnelling naar beneden. Bij donker moeten we op het ‘bekende’ pad zijn (dat we deze morgen omhoog stapten) denkt ze. Vincent kan haar nauwelijks bijhouden. Hij gebruikt zijn drie keer zo zware rugzak als handig excuus.
Het lukt om bij valavond het ‘bekende’ pad te bereiken. We weten dat het eerste stuk van dit pad toch vaak onduidelijk is. We hebben één hoofdlamp, dit voldoet om te zien waar je stapt, maar dit geeft geen overzicht om het juiste pad te behouden. Vincent neemt nu het voortouw. Na een tijd raken we het pad even kwijt. Shit. Een tweede stroom traantjes rollen over Ellens wangen. Pikkedonker, beren, uitgeput, nauwelijks gegeten, het pad kwijt, geen gsm, je denkt het ergste: overnachten in het bos. Een kleine vorm van paniek maakt zich over Ellen meester. Ondertussen houdt Vincent het hoofd koel en vindt in no time het pad terug. OEF !! Dankuwel, kampleider!
We stappen de ‘Lord of the Rings’-trappen naar beneden. Trappen volgen lukt goed in het donker. Het pad wordt alsmaar duidelijker en een uurtje later zijn we bij onze bus. Terug in Camp 4 lukt eten niet meer. We kruipen in onze slaapzakken, tevreden over deze behouden thuiskomst. Tevreden over onze beklimming op Half Dome, die we, moesten we het geweten hebben, nooit hadden ondernomen…

Hier zijn de foto's.

Liefs,
Ellen & Vincent