Voorgerecht 1

Kamperen in Yosemite NP in de zomer is alles behalve eenvoudig. In de vallei is er sowieso geen plaats dus moeten we de hoger gelegen campings opzoeken. We zijn ondertussen aan onze 3e camping toe. Deze plek zullen we 14 dagen trachten te behouden.

Wat het klimmen betreft hebben we meer dan eens serieus wat klappen gekregen. Het lijkt alsof je hier helemaal opnieuw moet beginnen. Wat je kent of kan heeft in de barsten van Yosemite weinig tot geen nut. Niveau’s doen er hier niet toe. Alles is moeilijk.
Na 4 lengtes in een multipitch (van 7) moeten we ons terugtrekken wegens het spoor bijster. Hier en daar zitten lange stukken face climb (zonder haken), dit maakt het mentaal een stuk zwaarder. Tijdens de rappel raakt een touw klem achter een rots. De wind blaast de touwen ver opzij. Willen we, eens terug op de grond, dan toch nog wat klimmen in een ander gebiedje moeten we ook hier forfait geven: klimmen lukt nog net, maar een hand lossen om een fatsoenlijke beveiliging te steken niet. Wanneer Ellen gaat hangen schiet de bovenste friend los. De voorlaatste zat gelukkig wel goed vast. Met de staart tussen de benen druipen we af.

En dan hebben we het nog niet over het artificieel klimmen. ‘You always move slower than you think’. Dachten wij ooit in 2 nachten The Nose te proberen? Dan hebben we dit al netjes bijgeschaafd tot minstens 3 nachten, al lijkt ons dit nog steeds wishful thinking… Over één touwlengte doe je al gauw een uur (en dan doe je het vrij goed als groentje). Reken daar nog jumaren, cleanen, haulen, wissels op de standplaatsen bij (31 keer) en je weet genoeg…

Binnenkort klimmen we de 4 eerste lengtes van ‘The Nose’, eens zien wat de route zelf ons leert.

Ondanks de vele dipjes (bij de één wat meer dan bij de ander), de warmte, de talloze muggen, de niet vlakke slaapplaatsen, de lange ritten om lekker brood in te slaan, de files in de vallei,... gooien we de handdoek nog niet in de ring. Er zijn immers nog steeds de verkoelende, ontspannende momenten in de Merced. Vanuit deze koele rivier ziet El Cap er niet onmogelijk uit.

Liefs, Ellen&Vincent

Foto's

Aperitief

Om 4u30 in Bachte-Maria-Leerne uit de veren en om 2u30 plaatselijke tijd bed in, in ons motel in Sunnyvale. Dat is 31 uren onderweg. Onze derde vlucht had vertraging en moest noodgedwongen een tussenlanding maken voor een man die onwel was geworden. Een uitdaging om enerzijds suikerspiegel op peil te houden en anderzijds claustrofobie (met een snuifje vliegangst) onder controle te houden.

Met onze midsize Nissan (in plaats van de gevraagde compact :-)) rijden we vlot naar Sunnyvale. Drie dagen Sunnyvale vullen we met het inslaan van een voorraad healthy food, picknick in het park, een bezoek aan de ijskoude Pacific, een gezellig etentje met Tom, het nodige klimmateriaal bij elkaar zoeken in de REI en een bioritme zoeken.

Morgenvroeg vertrekken we naar Yosemite, niet te laat om een plekje op camp 4 te bemachtigen. Men belooft 40 graden in Yosemite (vandaag en morgen). Klimmen wordt dan moeilijk. Hopelijk is dit een uitzondering en zakt het kwik snel terug naar normale waarden (we dachten maximum 30 graden). We hebben ondertussen een ‘vroeg op / vroeg slaap’ ritme te pakken, dus hopen we tijdens de frissere voormiddag te klimmen en te oefenen. De big walls zouden minder problemen moeten geven gezien we niet alleen een koeler moment afwachten maar het hoger ook 'frisser aan de visser' is en een briesje kan helpen.

Als alles goed gaat rijden we morgen tegen de middag het park binnen en zien we langzaam maar zeker stukjes El Capitan tussen het gebladerde van de bomen opduiken tot je hem helemaal kan zien. We zullen de auto even langs de kant parkeren en in El Cap meadow gaan staan kijken, onder de indruk, zoals zoveel mensen iedere dag.

Tot gauw,
Ellen&Vincent